Teatr Ósmego Dnia gra już 45 lat. Nie jest to jedynie legenda – najwybitniejszy teatr alternatywny Polski powojennej. To formacja współczesna, szukająca ciągle własnych sensów i znaków.
Prezentowany album jest pierwszą książką ogarniającą dotychczasową historię Teatru Ósmego Dnia. Do tej pory powstawały jedynie zapiski cząstkowe.
Wizualna postać całej drogi zyskała w przedstawionym albumie pierwszoplanową rolę. Począwszy od ostatniej premiery, cofamy się w czasie, by zobaczyć w kadrze coraz wcześniejsze etapy kreacji scenicznych Teatru. Zdjęcia oddają rytm i puls tych dokonań – przywołują obrazy, gesty i słowa, które zapadały w pamięć widowni – wpływały na tożsamość coraz bardziej zbuntowanego pokolenia.
Zapraszamy w podróż do źródeł Ósmego Dnia. Na spotkanie z tym niezwykłym Teatrem.
Teatr Ósmego Dnia – założony w 1964 roku w Poznaniu jako teatr studencki. W latach siedemdziesiątych był to najważniejszy zespół wywodzący się z tego nurtu. Od 1979 roku działał jako teatr zawodowy, ale po sześciu latach działalności w 1985 został formalnie rozwiązany, a większość aktorów wyemigrowała do Włoch. W 1989 roku działalność teatru w Poznaniu została wznowiona. Realizowane spektakle były niezwykle ostrymi, ironicznymi komentarzami na temat PRL-u. Podczas stanu wojennego zespół występował na ulicach i w kościołach. Artyści wielokrotnie byli szykanowani za swoją postawę polityczną, padali ofiarą ubeckiej prowokacji. Długoletnim liderem zespołu był Lech Raczak. Z Teatrem współpracował A. P. Kaczmarek. Lech Raczak oraz aktorzy Teatru Ósmego Dnia – współtwórcy przedstawień tej sceny – są laureatami nagrody im. Konrada Swinarskiego – przyznawanej przez redakcję miesięcznika 'Teatr’ – za całokształt działalności artystycznej (nagroda za sezon 1993/1994).
