Nowa książka Katarzyni Boni, autorki Ganbare! Warsztatów umierania. Osobista opowieść o życiu w cieniu katastrofy klimatycznej, zmieniającym się świecie, stracie i nowych początkach.
Motyle i hipopotamy.
Dziób tukana czterokrotnie większy od jego głowy.
Zimę, smak wanilii i oliwy.
Codzienną poranną kawę.
Brzozy. Przynajmniej w naszej szerokości geograficznej.
A także sosny, świerki i modrzewie.
Wszystko to i wiele, wiele więcej utracimy wraz ze światem, który właśnie znika. Płonie w pożarach lasów, topi się z lodowcami, dusi pod warstwą dwutlenku węgla, za którego podliczaniem nie sposób już nadążyć. Więc dlaczego nie czujemy przerażenia? Dlaczego emocje nie nadążają za odczuciami przegrzanego ciała? Jakie jest to niemieckie słowo na nieprzystawalność uczuć do rzeczywistości? I którędy do wyjścia z tej katastrofy?
Katarzyna Boni stworzyła poruszającą opowieść o zagubieniu w przyszłości, która nadeszła. I o osobistym wymiarze planetarnego kryzysu. Ale to nie jest kolejna książka o globalnym ociepleniu. To zapis prywatnej drogi, która wiedzie od poczucia bezsilności w obliczu straty ku nowym początkom. Żałoba po świecie przyrody przeplata się z żałobą po odchodzących najbliższych, a perspektywa zostania matką – z lękiem o świat, w którym przyjdzie żyć kolejnym pokoleniom.
Z tej intymnej narracji wyłania się uniwersalny obraz naszych wspólnych obaw, niepewności i nadziei.
Katarzyna Boni – pisarka i reporterka. Autorka książek non-ficton, m.in. Ganbare! Warsztaty umierania i Auroville. Miasto z marzeń, esejów i opowiadań, a także książki dla dzieci o oceanie i jego stworzeniach Ośmiornica Zośka. Pisze o traumie, żałobie i nadziei. Opisuje losy uchodźców wojennych, osób dotkniętych traumą po katastrofach naturalnych oraz tych, którzy znaleźli się w samym centrum kryzysu klimatycznego. Od kilku lat pisze o zmianach klimatu i o tym, jak wprowadza ją nas one w nową rzeczywistość. Bada, w jaki sposób możemy radzić sobie z lękiem wywołanym przez kryzys klimatyczny oraz jak możemy odnaleźć sposoby życia w tym nowym świecie. W swojej najnowszej twórczości robi miejsce dla istot nieludzkich i ich perspektywy. Wierzy, że odejście od antropocentryzmu może nam pomóc w mierzeniu się z epoką antropocenu. Jest autorką trzech książek non-fiction dla dorosłych, książki dla dzieci o oceanie i jego stworzeniach, wielu esejów oraz kilku opowiadań. Jej twórczość została wyróżniona kilkoma polskimi nagrodami i nominacjami oraz międzynarodowymi, w tym nagrodą European Press Prize 2025 za tekst „Matki na końcu świata”.
